Twój przepis na życie

"Mam matkę chorą na chorobę Alzheimera. Niestety, jest ciężko bo nawet urzędnicy nie zawsze są w stanie zrozumieć. Matka zaczęła mieć problemy z pamięcią w wieku powyzej 70 lat. Choruje też na cukrzycę i chorobę wieńcową.

Matka wcześniej pracowała jako ksiegowa, lubiła czytać literaturę piękną. Życiorysy pisarzy znała w szczegółach. Choroba zmieniła jej osobowość. Czasem nie wie, kto jest kim i chce wyrzucić członków rodziny z domu. Jest nam ciężko, ale rozumiemy, matka już nic nie pamięta."

- Urszula

"Choroba Alzheimera jest nauką zrozumienia, uczy cierpliwości i szacunku do drugiej osoby"

- Andrzej

"Od 9 lat opiekuje się chorą na Alzheimera żoną. Poza trudną akceptacją choroby, trudnością okazało się prowadzenie gospodarstwa domowego. Zakupy, sprzątanie, gotowanie posiłków. Postęp choroby zmienił wspólne posiłki w karmienie chorej żony. Obecnie potrawy muszę rozdrabniać lub miksować. Coraz trudniej porozumieć się z chorą, ponieważ zanika rozumienie oraz umiejętność mowy."

- Anonim

"Opiekuję się chorą na Alzheimera żoną, ja mam 85 lat, żona 79. Mój największy problem to, że żona nie chce pójść do lekarza na kolejne wizyty, nie chce brać lekarstw. Mieszkamy pod Warszawą, syn w Warszawie, przyjeżdża dwa razy w miesiącu. Cały ciężar opieki jest na mojej głowie, a ja niestety nie mam siły. Dwa lata temu wykupiłem wczasy nad morzem, ale w dniu wyjazdu żona powiedziała, że nie pojedzie. Zostaliśmy w domu. Teraz szukam placówki, w której mógłbym umieścić żonę na 2-3 tygodnie, a ja chciałbym wyjechać do sanatorium. Żona choruje 8 lat."

- Anonim

"Opiekuję się mężem chorym na Alzheimera. Mąż nie wychodzi już z domu, jest agresywny, waży powyżej 100 kg, ja jestem niska i szczupła, więc nie mam siły, aby go pielęgnować. Kiedyś przypomniał sobie, że ćwiczył w młodości boks, dostałam cios na szczękę. Po chwili nic nie pamiętał. Zastanawiam się nad pilnym umieszczeniem męża w domu opieki."

- Anonim

"Mieszkam z mamą na wsi około 100 km od Warszawy, wizyta u specjalisty, to dla nas bardzo duży wysiłek, musimy prosić sąsiada, aby nas zawiózł. Mama nie chce jechać do lekarza, nie chce brać lekarstw, jest agresywna, wychwala moją siostrę i brata, którzy nie interesują się naszą sytuacją, odwiedzają nas dwa razy do roku. Mama już bardzo słabo chodzi, ale mimo to nie chcę mamy nigdzie oddawać. Moje dzieci wyjechały zagranicę, więc jestem sama z tym problemem. To już dziewiąty rok mamy choroby."

- Anonim

"Mieszkam na stałe w Irlandii, przyjechałam na 2 miesiące, załatwić dla mamy z Alzheimerem opiekunkę albo będę musiała umieścić mamę w domu opieki. Niestety brat, który mieszka w tym samym mieście co mama, twierdzi, że on ma swoją rodzinę i nie ma czasu. Mama już nie może być sama w domu, znalazłam pod łóżkiem dużo lekarstw. Jestem emocjonalnie związana z mamą, więc muszę to uregulować. Mama ostatnio podpisała umowę na droższy abonament telefoniczny, zastanawiam się nad ubezwłasnowolnieniem, ale brat się nie godzi, ale nic nie pomaga."

- Anonim

"Jestem córką chorej mamy, ma 78 lat, mieszka razem z moim tatą, który ma 85 lat i niestety też wymaga opieki, jest schorowany. Mam męża i syna. Doszliśmy do wniosku, że umieścimy mamę w domu opieki, ale wcześniej chcemy ubezwłasnowolnić, abym mogła decydować w sprawach zdrowotnych i w prowadzeniu domu. Rodzice mieszkają oddzielnie, ja po pracy codziennie do nich jeżdżę, ale dłużej nie dam rady. W tej chwili mimo, że jestem nieformalnym opiekunem, to nie mam żadnych uprawnień i możliwości decyzji."

- Anonim

"Przeżyłem z żoną blisko 50 lat, ostatnie 10 już chorowała, z tego od 3 lat bez żadnego kontaktu. Zdecydowałem się ostatnio na dom opieki, od trzech miesięcy przeżywam białą żałobę, nie wiem kim ja jestem, nie wiem czy jeszcze mam żonę, czy jestem wdowcem, jeżdżę do żony codziennie, wracam do pustego domu i ciągle o niej myślę, ale nie mogę jej więcej pomóc. Dobrze że wspiera mnie syn. Zapisałem się na uniwersytet 3 wieku, szukam zajęcia, aby ciągle nie myśleć o chorobie żony."

- Anonim

"Mam chorego męża, choroba bardzo się posunęła w ciągu ostatnich trzech miesięcy. Nie chce się myć, ma apatię, jest agresywny, źle śpi, w nocy wstaje i chce wychodzić z domu, urządza nocne awantury. Mieszkamy w bloku, sąsiedzi skarżą się na policji. Ostatnio mąż złamał nogę w biodrze, nie można operować, ze względu na problemy z sercem, cierpi z bólu. Obawiam się, że może już nie chodzić, jeśli nie podejmie rehabilitacji. Dobrze, że wspiera mnie syn, który mieszka w innym mieście."

- Anonim